Möm Ruesekranz nom Hään

Hier finden Sie eine Geschichte von Georg Nowak, welche auf dem Plattdeutsch Abend am Januar in Hehn vorgetragen wurde.
Vielen Dank an Herrn Nowak für die zur Verfügungstellung!

 

Möm Ruesekranz nom Hään

Von Schorsch Nowak


Em ledzde Kreech on donoo woare de Lüüt noch mi’e from wi dat hüüt es. Et wu’et mi’e jebät. Männich enne dä söß  d’r Daivel en hod, leep no de Kirek on bädde en d’r Nu’et. So kleen wi wer Blaare woare, wer hant os dökks jevroocht, wi dat waal tesaame passde. Et joav völl Denge, wat wer net verstunge.

Maar, wenn de Lüüt e jruet Leet hodde on vör Höllep de Hellije anroope di’ene, jo dann hammer dat bejri’epe. Dökks wu’et dann en sojenannde Noveene jehalde. On wi dat nu jing, do kann ech mich noch joot drop besenne.

Nüngteenhongetsi’evenonvitzich ( 1947 ) hodde wer enne besongisch heete Su’emer. Minne Vadder woar noch emmer en Jevangenschaff on wer wollde doch dat dä jau on jesonk no huus küem. On do hammer jedde Daach vör jebät. Do dat ävell waal noch net jenoch woar, moß en Novene jehalde we’ade

Mi Modder hod dröm möt dre’ij aal Joffere udem Huus on een uut de Nobberschaf  jekallt,
of se nüng Daach hengereen möt oss nom Hään der Ruesekranz beane jinge. On do jo schönn We’ar woar, wuet net lang jefakkelt on am nägsde Daach öm teen U’er jing et loss.

Nu mot ma wi’ete, wer wonde em Wesseng on et jing övver de Hääner Stroot on de Karstroot,  över de Iiserbaanbrökk in et Väel op et Hään aan. Böss an de Baan wu’et der Kall jedonn, ävell von do aan wu’et jebät.

Mech hodde se enne Kengerru’esekranz en deVingere jedoot, ävell so kleen wi ech woar, möt di Perle woar ech emmer te i’ech väedich. Ech krääch dat möt di Jesetze on di Perle noch net op de Re’ij. Waröm duurde dat maar möt di angere emmer eso lang? Waröm meeke di net e biske mi’e vüran?

 Nu woar dat an di Daach eso heet, dat de Kroone baal ut de Loot veele on ech  ärme Daivel tallebde en di Hitz jeklett möt en aal Bleyleboks möt Helpe, selvjestrikkde Wollströmp on hu’ere Schnörschoen oane jet op der Kopp te han möt di kleen Been tösche di aal Joffere op et Hään aan. -  Dä Väldwääch noam kee Äng. On wi dä  Wääch uutsoach: Twai deepe Kaarespoare von di Schlachkaare, dotösche Jraasröösche on völl deepe Löaker. Do  hodsde all völl de donn, date as kleene Keal net op de Naß veels. On dann och noch beane! Lings on raits Ronkelrööbe on Koare, söß niks.-  Waal kosde wiit kikke, ävell et Hään koam on koam net nö’er. Nu dait ech, wenn wer im Hään an di eschde Hüüser kü’emme, dann hü’ere di op de be’ane, ävell dat hodd ech bloos jedait. Höösch hod ech all ens töscheduur jevroocht,  wann dat möt di Beanere’ij dann nu ameng wüer, ävell mi Modder sait mech, et wöt laut jebät bös an de Kapell. Em Hään brugsde dech net vör et Be’ane de schaame, di send dat jewennt.

An de Kapell aanjekomme wu’et onger di Bööm en Paus jemäk Dann wu’et do wi’er jebät on dann jing et no de veteen Nu’ethelper on do woar vör mech jet te kikke. I’ech jing et di Trepp erop en dat kleene Jebirje on no de Hälvde von di Trepp wi’er eraff. Oane Beane jing dat ävell och net av. Maar ech woss, eachtens, wer hannt et ball jeschaff on be’ij di bonk aanjemoalde Hellije joav et dit on dat de besinne. Möt ennije Naame koß ech jet aanvange. „Hellije Zink Viit wekk mech op d’r Tiid wenn di Klokk hallev si’eve schläät.“ Be’ij Katring de’it ech aan mi Jrooßmodder. Be’im Zink Schorsch hod et mech dat Peat aanjedonn. Möt eso Pläseer hodde wer et ball jeschaff. Ech woar vrue vörr jedde Tritt, dä et erop jing on an di angere Si erav.

Wenn err nu ment, no all di Beanere’ij do höt et öresjet te eate off de drenke jejeave, do sid err scheef jewiggelt. ( Iis kank ech janet. Dat joav et em Kreech on dono noch net ) Dat Café Hupperts op de  Ekk an de Kirek joav et no d’r Kreech waal noch, ävell di hode di Bud too, et joav doch ken Kaffebonne, kee Denge vör Kook de Bakke, kenne Sprudel, ken Limmenad on vör di jru’ete Lüüt kee vernöneftich Beer.

On so hann ech dann be mech jedait, di Lüüt em Hään, di hant et doch joot, woane op de Düer, bruuke vör de Beane net duur di Hitz de twase on könne hengeno de heem och noch joot Kaffe drenke.

Nu hant kleen Keatele jo jruete U’ere on so han ech ens mötjekreaje, dat et do enne Spruek joav: „ Heilije Maria zu Dir kommen wir, Huppertz Kaffee begehren wir“,ävell dat mosde jet von vör d’r Kreech jewäss sen. Ech hann be’ij Huppertz nii jet te eate off te drenke jekreaje.

Nu woar jenoch jebät wu’ede, on so jing et wi’er op Heem aan. Dä selve Wääch trökk du’er di Hitz on du’er dat Väel, dat Mönster on de Haupfarrkirek wiit vörr os vör Oore, Honger bös onger de Ärme on de Tong bös op de Knee. Dä Wollef, dä de dech jeloope hods ding al net mi’e wi’e,wenn de maar an d’r Kraan deheem on an et Waaterdrenke daits. Jo, jo Duesch es schlemmer wi Ping. Jo on trökk jing et flökker wi dohin. Jetz koß ma och wi’er vertelle on lustere, wat di Jru’ete so schwaade – över anger Lüüt.

So wi ech dat nu vör d’r i’eschde Daach vertellt han, so jing dat noch di nögste aach Daach
widder. – Dä Wollev jepudert, on dann wi’er alla!
Of ech von all dat Loope on Schweete jet klender wu’ede bön statts jewaaße, ech weet et net.
Ävell vör enne Si’evejöörije woar dat jo waal jet hatt.

Err vroocht öch nu, of  all dat Beane och jeholepe hat? Dä Vadder is no Huus jekomme. – Ee Joor späder hannt di Franzuese em loope jeloote. Jet enjeloope woare -  ävell jesonk. Dat woar de Haubsaak. Di Mamm had’em duurjevoord on wi’er op de Re’ij jekräeje.

Do vällt mech jraad noch jet en!
Et wet waal eso nüngteenhongetvuffzich ( 1950 ) jewäss senn, ech woar teen Joar, do bönn ech ens von Bekennde  möt no Keavele jnoame wu’ede on wi ech dann eso op dä Kapelleplatz jekomme bön, do han ech vör di Bekennde jesait: „ Mein Jott, dat hannt di sech ävell em Hään jenau affjeki’eke.“ Di hant bloos jejrüeselt on hant mech en dä Jlööv jeloate.

Hüüt weet ech, wi dat em Hään möt di Kwell jejange hat on wi dat em Keavele möt dat
Beldche woar. Ech weet och, wä be’ij wemm on wo affjeki’eke hat on wi di em Hään di Kirek jebout hannt, ävell dat es e anger Denge.

 

Über den Autor:

Georg Nowak; Persönliche Daten:

Geb. am 17.05.1940 im Mönchengladbacher Westend und dort aufgewachsen.
Geprägt durch das Umfeld der ersten Nachkriegsjahre und das Handwerker - Elternhaus.
Mutter aus Waldhausen, Vater aus Odenkirchen.
Nach Besuch der Realschule mit anschließender Lehre als Maschinenschlosser
Fachhochschulstudium des Maschinenbaus.
Tätigkeiten in der Entwicklung und im Bau von Dieselmotoren und Traktoren im rheinischen Neuß und in Köln sowie im Ausland in leitenden Positionen, zuletzt vor Eintritt in den Ruhestand vier Jahre in Norditalien.
Besonders in den letzten Jahren im Ausland ohne die deutsche Sprache wurde das Verlangen nach heimatlichen Klängen groß, was schließlich im Ruhestand zur
Beschäftigung mit der von Kindheit an vertrauten heimatlichen Mundart führte.

Wir nutzen Cookies auf unserer Website. Einige von ihnen sind essenziell für den Betrieb der Seite, während andere uns helfen, diese Website und die Nutzererfahrung zu verbessern (Tracking Cookies). Sie können selbst entscheiden, ob Sie die Cookies zulassen möchten. Bitte beachten Sie, dass bei einer Ablehnung womöglich nicht mehr alle Funktionalitäten der Seite zur Verfügung stehen.